Carlo e Carlos

Carlo Lluliani morreu a mans da policía italina cando se estaba a manifestar en contra da globalización. Carlos foi asasinado por un militar profesional que non estaba de servizo pero que levaba no peto un coitelo de caza.

Ámbalas dúas son historias tráxicas de xente que morreu soamente por pensar como dicía skap-k nunha canción. Nos dous casos a opinión pública deuse conta do que estaba a pasar, pero tal vez demasiado tarde.

No caso de Carlos estanse a facer moitas manifestacións e protestas aclamando xustiza, hoxe mesmo acudín a folga convocado polo Comité
Folga que por certo queridos colegas do comité non se convocou como debera ser, pero polo menos non nos quedamos de brazos cruzados.

No artigo anterior firmaron varias persoas entre elas polo que vexo alguén que di ser de certo partido, dicirlles os membros de dito partido sempre desde o respecto que considero que non recoñecer o que son é algo que os fai mais indesexables do que xa eran dun principio. Son números os grupos neozanis e racistas que se presentan as eleccións en todo o mundo, e unha realidade. Pero neste pais inda por riba tentan facernos crer que eles non son violentos, que nos somos os irrespectuosos e intolerables.

Non comprendo como esta xente pode ter semellantes ideas na cabeza, que pasa que si o que lle pegas e diferente a ti xa non estás a facer algo violento senón política social? Que crean o que queiran pero a moitos de nos non nos van facer cambiar de opinión cando pensamos que o seu sitio esta no cárcere por ter cometido e seguir a cometer tantas agresións.