Perto de 2500 pessoas respaldam a aposta unitária da Causa Galiza pola soberania nacional

Perto de duas mil quinhentas pessoas acudírom esta manhá à manifestaçom convocada pola Causa Galiza, a única que no Dia da Pátria reclamou a autodeterminaçom para o país.

O número de participantes, que superou longamente a assistência do ano passado, dá mostra da implantaçom da plataforma soberanista, que continua a sumar apoios populares na sua defesa unitária dos direitos nacionais da Galiza.

Com a legenda “Soberania Nacional” na faixa, portada por diferentes membros da portavozia, a marcha da Causa Galiza saiu pouco depois das 13:30 horas da Alameda compostelana, para rematar na Praça do Toural, depois de percorrer várias ruas da capital. Nesta praça, Berta L. Permui apresentou um acto político no que Charo Lopes comunicou as distintas saudaçons de delegaçons internacionais e Pedro Alonso deu leitura ao manifesto, que destacou o direito de autodeterminaçom e a luita contra o capitalismo como eixos das soluçons aos problemas que sofre o país.

Também houvo umha lembrança para o falecido militante independentista Ramom Muntxaraz, que foi respondida com umha ovaçom do público. Causa Galiza entende que a consecuçom do reconhecimento legal da nossa realidade nacional e de um grau de bem-estar só é possível a partir de um quadro jurídico-político próprio. Um quadro que resolva as carências, eivas e impedimentos que a relaçom subordinada ao Estado espanhol projecta sobre as nossas possibilidades reais de desenvolvimento social, económico e cultural.

A Galiza há de ser umha das naçons onde maior incidência terá a crise do sistema capitalista neoliberal. Carente de umha estrutura económica autocentrada, sobre a nossa terra projecta-se novamente com insistência a sombra da especulaçom, do urbanismo sem controlo, do uso e abuso do nosso litoral, da aplicaçon de políticas energéticas megalómanas, da perpetuaçom, em definitivo, da nossa condiçom subalterna e de povo oprimido.

Torna-se mais necessário do que nunca assumir e espalhar umha consciência crítica a respeito da realidade que nos rodeia. Denunciar activamente as desigualdades sociais que apresenta o omnipotente e omnipresente capitalismo, como sistema económico que tem, aliás, nas suas raiceiras a responsabilidade da privaçom da nossa soberania, após mais de cinco séculos de opressom nacional. Cumpre assumirmos a volta a umha resistência activa e firme da nossa língua, cultura, territorialidade, meio natural… como cerne de um processo real de afirmaçom e autodeterminaçom nacional. Devemos, pois, hastear umha vez mais a bandeira da estrela vermelha.

Artigo de Causa Galiza.

Que non te recruten

O Estado Imperialista Español segue a se aproveitar da situación de desemprego e exclusión, que el mesmo provoca na mocidade galega, para converter ás camadas máis novas do noso pobo nunha canteira para os corpos militares (exército, garda civil) e represivos (policía, seguridade privada) que defenden con violencia a continuidade do réxime monárquico capitalista e os privilexios da burguesía monopolista (naval, metal, Reganosa…).

Tod@s coñecemos a mozos e mozas do noso barrio, aldea ou parroquia que, desesperad@s pola falla de saída laboral e social, se deixan reclutar nestes corpos represivos. Moi pouc@s son “vocacionais”. Pasan a ser opresores da súa propia xente, cadelos fieis dos inimigos do pobo.
Aínda así, o exército ten cada vez menos alistamentos, polo que o ministerio español de “Defensa” leva tempo facendo campañas de promoción en escolas, centros de ensino e nas oficinas do desemprego.

Por todo isto, dende ADIANTE, como organización de mozas e mozos comunistas e independentistas completamente opost@s ás forzas imperialistas e represivas, estamos a facer campaña contra os recrutamentos e a prol dun traballo digno.

Que son os corpos represivos? A quen serven realmente?

Na súa orixe tratábanse de destacamentos de homes armados que tiñan coma misión garantir o mantemento das relacións de dominación nacidas da división social do traballo e do fraccionamento da sociedade en clases sociais (explotadores e explotados). Na actualidade segue a ser basicamente o mesmo.

Coa evolución que supuxo a capacidade de producir excedentes das riquezas, as sociedades dividíronse entre @s que producían tais excedentes (traballadoras/es) e quen se apropiaban deles (ricos e poderosos); estes últimos, ao ser unha minoría, precisaron de se dotar de corpos policiais, exércitos e forzas de asalto que garantisen os seus privilexios pola forza, e que sofocasen posíbeis revoltas d@s traballadoras/es sometid@s a explotación.

O capitalismo supuxo un desenvolvemento aínda maior coa aparición do estado burgués e do exércto permanente. A función que cumpre o exército no capitalismo é dobre, por unha banda serve a) para se enfrontar a outras potencias capitalistas e submeter a outros pobos, e doutra b) é utilizado como ameaza permanente para todo quen pretenda subverter a opresión no seo do propio estado.

Lembremos o Artigo 8 da Constitución vixente no Estado Imperialista Español:
“Las fuerzas armadas (…) tienen como misión garantizar la soberanía e independencia de España, defender su integridad territorial y el ordenamiento costitucional”.

Isto significa que no caso hipotético de que @s galeg@s decidísemos democrática e maioritariamente a independencia do noso País nun futuro, o EIE podería empregar os corpos militares e represivos para evitalo pola forza.

Non é unha saída laboral digna nin honrada Todo o que nos quere vender a publicidade dos ministerios españois de “defensa” e do Interior, é unha completa
mentira:
- Na vertente “laboral”, as condicións son tremendamente precarias. Os salarios son extremadamente baixos, e tan só unhas poucas elites poden cobrar dignamente. Non existen horarios, tés que estar disponíbel a todas horas para obedecer o que che ordeen, incluso estando de “permiso” a miles de quilómetros. Está proibido organizarse ou sindicarse, polo que non hai xeito de defender os teus dereitos cando sexan vulnerados.
Etc, etc.

- Ningún exército nin policía capitalista traballa pola paz. Cando invaden países e os destrúen, asasinan a milleiros de inocentes. Cando despois nos sacan na tele como “colaboran na reconstrución” (do que destruíron!) e no “abastecemento de víveres”, o que están a facer realmente é montar as infraestruturas para explotar os bens do país ocupado, evitar revoltas populares pola fame e a miseria d@s habitantes dos países invadidos e facer publicidade entre @s habitantes dos países invasores.

- Tanto o exército coma a policía seguen albergando tendencias golpistas contra o, xa de seu, precario sistema democrático, como aconteceu recentemente con militares como Mena, J.M. Villa e compañía. Tamén seguen a practicarse torturas físicas e psíquicas nos cuarteis e comisarías. Poucos casos saen á luz, pero se saen -malia o hermetismo encubridor da prensa- é porque hai moitos mais.

- O exército español ten sido empregado recentemente para reprimir manifestacións populares en Galiza:
En 1994 forzas do exército enfrontáronse violentamente co/as veciñ@s de Figueirido por unha desputa sobre a propiedade dos montes que rodean a base miltar, en 1983 a policía militar reprimiu a tiros na Coruña unha manifestacón contra a multinacional terrorista OTAN, en 1972, tras asasinar a policía aos obreiros Amador e Daniel nunha folga do naval, as fragatas do exército estaban preparadas para disparar sobra a cidade de Ferrol no caso de que trunfase a mobilización, etc.

- Nas forzas armadas e policiais, fomentan entre os seus membros valores de auto-odio (odio por ser galeg@, odio por proceder da clase traballadora,…) e de machismo, xenofobia, culto á violencia, desprezo a homosexuais e fudamentalismo católico.

Cada vez hai máis xente moza que se dá conta destas mentiras. É por iso que a maioría abandoa nos primeiros meses. É por iso, tamén, que fan tanta publicidade para recrutar xente. É por iso que, mesmo sendo tan racistas, agora están dispostos a recrutar a migrantes doutros países máis pobres. Pero tamén elas/es se están a dar conta do erro de se meter nestes corpos represivos.

Pois iso. Que non sexas parv@, non te deixes embaucar, e pasa deles!

Artigo de:
(EMBATE número 10 - verán 2008)

Mani en Santiago

CAUSA GALIZA CONVOCA AO DÍA DA
PATRIA POLA SOBERANÍA NACIONAL(25 de Xullo as na Alameda as 13:30)


Manifesto de Causa Galiza ante o Día da Patria de 2008


Unha dilatada historia é a que tén o soberanismo galego ás súas costas. Son numerosos os exemplos de loita neste
senso, fundamentadas na consecución do recoñecemento legal da nosa realidade nacional e dun grao de benestar que só será posíbel a partir dun marco xurídico-político propio. Un marco que resolva as carencias, eivas e impedementos que a relación subordinada ao Estado español proxecta sobre as nosas posibilidades reais de desenvolvemento
social, económico e cultural. Ao longo do século pasado, o movemento soberanista galego avanzou a partir da afirmación da Asemblea Nacionalista de Lugo en 1918. Un movemento que foi medrando tamén a partir de outras experiencias e iniciativas, netamente patrióticas, impulsadas a partir da emigración americana, como as posicións arredistas de Habana, ou na terra, nacidas no seo do mundo cultural organizado, de sociedades nacionalistas ou sectores galeguistas e nacionalistas que, na altura dos anos trinta, nucleaban estas ideas.
A resistencia ao golpe de 1936 e o activismo ao longo da dictadura reformularon o soberanismo e situárono en coordenadas socialistas, alicerzando
a semente do que hoxe somos: un pobo que construe o seu futuro afirmando a vixencia das súas aspiracións de soberanía nacional plena. Nós, hoxe, tamén, reclamamos ese marco xurídico-político propio que rache cunha dependencia liquidadora da nosa realidade nacional! Unha reclamación que gaña maior sentido e necesidade vital se tivermos presente o horizonte planetario.

Falsamente integrados e integradas nun autodenominado Primeiro Mundo, a Galiza fica globalizada polo devorador capitalismo, sen posibilidades de elección, ao non contarmos con soberanía política como nación; arrastrados e arrastradas pola uniformización do pensamento, como franca necesidade do sistema de mercado imperante. Un modelo de produción e mercado que procura maiores beneficios na flexibilización, especialmente da forza de traballo,
amoldando á súa medida os mercados nacionais e internacionais e uniformizando valores e pensamento de masas, que se convirten en dogmas aceptados sen resistencia a partir da escola mais elemental.

Na actualidade, a profunda crise sistémica que padece o capitalismo neoliberal pretende reestructurarse incrementando a explotación dos traballadores e traballadoras, con destaque para a poboación inmigrante, e o saqueo dos
pobos. Os recentes conflictos son só un anuncio do que virá. A Galiza ha de ser unha das nacións onde maior incidencia poderá ter esta crise. Carente dunha estructura económica autocentrada, dotada dunha capacidade de decisión ben limitada e politicamente sumida nunha dinámica tanxencial á defensa decidida e rotunda da propria integridade, sobre a nosa terra proxéctase novamente con insistencia a sombra da especulación, do urbanismo sen control, do
uso e abuso do noso litoral para o lucro duns poucos, da aplicación de políticas enerxéticas megalómanas que industrializarán os nosos montes e desvirtuarán a nosa paisaxe, da perpetuación, en definitiva, da nosa condición subalterna
e de povo oprimido.

Tórnase máis necesario que nunca asumir e espallar unha conciencia crítica respeito á realidade que nos rodea. Denunciar activamente as desigualdades sociais que presenta o omnipotente e omnipresente capitalismo, como sistema económico que tén, ademáis, nas súas raiceiras a responsabilidade da privación da nosa soberania, despois de máis de cinco séculos de opresión nacional.

Carecería de rigurosidade algunha pensar que a nosa nación é unha realidade eterna, existente con independencia de abandonarmos o cultivo do propio e tolerarmos as agresións que padecemos. Así, pois, cumpre asumirmos a volta a unha resistencia activa e firme da nosa língua, cultura, territorialidade, meio natural... como cerne dun proceso real de afirmación e autodeterminación nacional. Debemos, pois, hastear unha vez mais a bandeira da estrela vermella.

Son numerosas as frentes abertas na loita pola nosa libertación nacional e social. Causa Galiza, plataforma social ampla e de esquerda en favor da autodeterminación, considera preciso lembrar as reivindicacións do pasado para avanzar firmemente no presente. Abertamente e con decisión. “Resistir para vencer”, ou, o que é o mesmo, “Primeiro, ser, despois, trunfar”.

US Galicia.

Nos últimos meses puidemos ver por toda ferrolterra fachadas recen pintadas esnaquizadas por una pinta que pon “Galicia Es España” firmadas coa firma “USGalicia” acompañadas en todo momento por unha clara simboloxía neonazi e un correo electrónico que non porei por que é ilegal pero que está escrito en centos de paredes de ferrolterra.

Despois de investigar, xa sei quen son. Son un grupo de recoñecida ideoloxia Nacionalsocialista, e son moi poucos(nunha entrevista que lles fixeron din ser tan só 5).

O nome US Galicia, significa Ultra Sur(hinchada de ideoloxía neonazi do Real Madrid). Vamos que non son un grupo propio, senón unha sección galega dun grupo Catelá. Ademáis, non son de toda Galicia, senón que a maioría son da Provincia da Coruña, e algún os varios son de Ferrol.

No plano deportivo son moi pouco activos, só apoiaron de forma conxunta dous partidos do Real Madrid o que denota que a súa actividade como grupo ultra é casi nula.

As decenas de pintadas, semellan ser unha campaña de publidade nunha búsqueda desesperada de atopar novos militantes. Pero pese a súa gran actividade bandálica, é un grupo moi minoritario.

Deíxovos un vídeo que parodia aos ultrasur(moi divertido por certo). Grupo que por certo é extremadamente violento e intolerante. Moitos dos seus mebros a súa vez militan en grupos ultradeireitistas coñecidos polas súas agresíons aos marxinados.

Unha triste canción, ocorreu hai dous anos.

Nunha cálida noite levantina entrei nun pub guines. O ambiente era ameno e a música en directo. Sentado nunha esquina cunha guines na man escoltaba as alegres cancións da illa esmeralda.

Pero, de repente, os músicos empezaron a cantar unha canción. Unha triste canción. Non sabia o que decían, nen tampouco por que a coreaba todo o bar, pero o que sí sabía era que a tristeza da canción. Pasaron xa dous anos, e o meu inglés é algo mellor. Busquei moito na Internet e agora xa sei o que era esa canción. Simplemente un Rebel Song.

A canción chámase "The Fields of Athenry” e trata sobre a Gran Fame Irlandesa, un perído no cal debido a peste da pataca miles de irlandes morrían de fame. Debido a falta de comida, un home novo decide roubarlle millo a un gran terratenente Inglés para alimentar a súa familia. Os británicos descúbreno e é deportado cara Australia. Esta canción que fala da fame e da inmigración ben podería ser composta en Galicia, de non ser por que está en inglés.

Como se nota que xa chegaron as vacacións.

Robert Bodegas, pésimo cómico galego, sustituíu a Angel Martín no programa de televisión “Se lo que hicisteis”. Rober é coñecido por gañar o premio “El rey de la comedia” así como por ser a cara visible da última campaña de publicidade de Estrela.

O cómico é malo, e digoo en serio. Déixovos un monólogo seu en castelán. Como podedes ver, basea gran parte do seu show na exhibición dún marcado acento coruño.