O concello esconde a oficina de turismo.

O pasado día 5 de abril, o Concello de Ferrol fechou a Oficina de Turismo sita en Porta Nova, ao final da travesía de As Pías, quedando así un único punto de información turística emprazado no Porto.

Posteriormente, os responsábeis municipais expresaron a súa intención de acondicionar un local no propio centro, concretamente no número 56 na rúa Magdalena para así evitar que o punto de información do Peirao de Curuxeiras se vira desbordado.

Actualmente, aínda que foron inauguradas con leves retrasos neste mesmo verán, xa están funcionando as dependencias do núcleo urbano.

Todo este proceso desenrolouse dunha forma que puxo de manifesto a ineptitude gobernamental e sacou á luz a incapacidade da corporación actual para dirixir os diferentes departamentos que a compoñen.

Xa se viu recentemente como o bipartito PSOE-IU cumpriu as súas “promesas” a modo de estandarte electoral (Praza de España, Canido, Menáncaro, Sartaña, Recimil, etc.) a calquera prezo e co único obxectivo de paralizar os proxectos actuais sen definir uns novos (política de pasividade).

O Concello ven adxudicando xa dende fai anos a entidades privadas a xestión das Oficinas Municipais de Turismo. O propio concesionario das Oficinas de Turismo, Luis Guntiñas, mostrou a súa desconformidade cando anunciaron o feche das instalacións de Porta Nova e recoñeceu que Ferrol non podía ter unha única oficina turística.

Segundo datos do periódico “La Voz de Galicia”, Ferrol mantiña a mediados de abril deste ano unha débeda de 9 meses coa Oficina de Curuxeiras e antes de fechar a de Porta Nova, aínda se lle debía á empresa adxudicataria a metade de 2007.

Plantéxanse por tanto unha serie de dilemas á hora de avaliar as intencións do goberno municipal.

En primeiro lugar habería que preguntar polas intencións municipais de abrir unha oficina na zona do centro cando a meirande parte dos turistas concéntranse nos arredores. A Oficina de Porta Nova concretamente, estaba situada enfronte do Hotel Hesperia e ao rematar unha das entradas principais da cidade, a Avenida das Pías. A todo isto hai que engadir o pésimo servizo que brinda a Oficina de Curuxeiras, que nin sequera dispón de acceso a Internet.

Que levou por tanto ao Concello a fechar unha oficina cun emprazamento inmellorábel? O custo de manter as instalacións vixentes, similar ás que están en desuso, é de 24000 euros anuais. O simple acondicionamento do local do centro, custou 50000 euros. Por tanto, non poden alegar motivos económicos. Por se isto fora pouco, e debido á pésima regulación do tráfico na cidade, é unha ardua tarefa localizar esa oficina por parte das xentes que veñan de fóra. Precisamente unha das finalidades destes recintos é ofrecer mapas aos viaxeiros que aínda non dispoñan de navegación asistida. Na Coruña existe un posto móbil especificamente para iso.

Segundo datos obtidos recentemente de distintas fontes, o Concello planea fechar o vindeiro ano a oficina do Porto, emprazada ao final da AP-9 que actualmente é a principal entrada da cidade.

Lévanos a pensar por tanto, que algún integrante do bipartito, concretamente algún responsábel de Turismo, tiña algún tipo de predilección por inverter na zona do centro e adxudicar de forma fraudulenta a administración turística. Pola nosa parte, seguiremos investigando para tratar de esclarecer estes feitos que, no caso de non ser unha irregularidade, son un despropósito municipal.

Sementar sementarei...

Na madrugada deste sábado uns activistas Galegos visitaron o Campo de Golf de Monte Alegre, en Ourense. Non levaban bolas para xogar, e tampouco paus de golf. Namentres si ían equipados con sachos e todo o material necesario para facer unha horta. Despois de arrincar a terra e facer as ringleiras, decantaronse plantaron verzas. Logo marcharon deixando a eira ben plantada pero sen demasiadas esperanzas de futuro(xa que os campos de golf empregar unha gorda capa de area como sistema de drenaxe e para frear o nacemento de especies nativas cuxas sementes están sempre presentes na fértil e negra terra galega)

Este acto de acción directa non é máis que un unha forma de mostra o rexeitamento que moitos sentimos pola formula de turismo que se esta a impoñer no noso territorio. Expropian pagando catro chicos polo metro cadrado para despois construír macrourbanizacións e campos de golf. Estas, non soamente minan o noso patrimonio ecolóxico, senón que as máis das veces son iniciativas especulativas sen saída no mercado. Tal é o caso da macrourbanización de Miño, propiedade de Martinsa-Fadesa e actualmente parada, na que por certo atentaron os membros de Resistencia Galega.

A acción directa é un método de chamar a atención, máis non de solventar o problema. A sociedade galega(e sobre todo aos políticos que se digan galeguistas) correspóndelles o papel tomar conciencia e loitar pola defensa da integridade do noso territorio. Os campos de golf, as macrourbanizacións, reganosa, os campos eólicos, as grandes piscipatorías, as centrais hidroeléctricas, as térmicas, as colosais plantacións de eucalípto … son soamente sinos da actual colonización que sofre a nos aterra. Terra que non podemos defender como pobo xa que non temos o suficiente autogoberno necesario.

Por moito que nos esforcemos, é imposible coidar un territorio se non se ten poder efectivo sobre el.

Abjasia e Osetia do sur, camiño da liberdade

Pese a que Tanto Osetia do Sur como Abjasia xa se declararon independentes hai máis de dez anos, ata o momento non foran recoñecidos como países soberanos internacionalmente, pese a que se trata de dúas democracias.

Agora, tras ter que loitar contra un inimigo imperialista, os cidadáns destas dúas nacións acadaron o apoio que necesitan para ser ceibes por parte de Rusia. Rusia non apoia a estes dous países desinteresadamente, senón que o fai por interese propio(ao igual que o fixo EEUU no caso de Montenegro, ou a Coroa Británica coas colonias españolas durante as Guerras Napoleónicas) O caso é que por fin se recoñece por algún país o dereito da autodeterminación de dous pobos que levan longo tempo loitando. Estes dous países non se declararon independentes nunha revolución por parte dunha minoría, fixérono despois dun referendo democrático.

O caso de Osetia e Abjasia e moi semellante ao panorama que se pode dar en Euskal Herria se, tras celebrarse o esperado referendo, os cidadáns decidisen ser independentes. A diferenza é que, pese a que si existe un exercito represor como no caso de Osetia(o Español). Non hai ningún país cun potencial militar armado o suficientemente grande o que lle interese ou beneficie a independencia desta nación.

Voltando o a destino destes dous novos países. Son de momento nada máis que dúas pezas máis(dous peóns) na partida de axedrez que se esta xogando entre o oso ruso e os EEUU. Unha partida entre dúas potencias capitalistas e imperialistas. Unha partida que de desencadear nunha guerra(como tal vez remate) semellarase máis a 1º Guerra Mundial que a 2º. Xa que mentres que a 2º Guerra Mundial foi unha batalla entre o fascismo e a liberdade, a segunda tan só foi a loita entre o control do mundo por parte das elites gobernantes.

Ao igual que ocorreu na 1º Guerra Mundial, cando se celebrou un congreso internacional en Ferrol pola paz mundial e os bolxeviques pediron o fin da guerra, retirando os militares rusos da guerra cando chegaron ao poder. A labor da esquerda non debe ser apoiar a un ou a outro bando (xa que ambos son os bandos do capital). A nosa labor é loitar por que non ocorra tal guerra, pois os pobos non deben loitar entre eles senón todos xuntos pola súa liberdade. Guerra de que momento semella desencadear na reedición da Guerra Fría.

Algúns datos sobre a actual cadea armamentística:

-Os EEUU pretende rematar o proxecto do Escudo Antimisiles(consitente en mísiles que destrúen sobre mísiles) o antes posible. Rusia a súa vez esta investigando e desenrolando mísiles capaces de atravesar dito escudo.

-Europa depende enerxeticamente de Rusia, e agora coa gran influenza rusa en Osetia, os grandes oleodutos sofren o seu control.

-Occidente trata de presionar a Rusia. Polo que a OTAN concentrou cinco fragatas no Mar Negro con bandeiras americanas, polacas, alemanas e españolas. Según fontes da intelixencia militar rusa,

"o destructor McFaul, da Armada de EU, anclado no porto georgiano de Batumi, leva uns 50 misiles de crucero Tomahawk con capacidade nuclear, destinados a destruír brancos terrestres".

-Os xenerais rusos barallan a hipótese de que Xeorxia intente unha nova acción bélica buscando o apoio da EU e a UE a través da OTAN.

-Algúns artigos sobre esta posible nova guerra mundial.

"Están acorralando a Rusia. A OTAN estaa sitiando, rodéaa por todas partes. Europa debería xogar un papel de ponte, e estamos actuando como un protectorado norteamericano. Imos a unha ampliación do terrorismo, e a unha terceira guerra mundial"
(Santiago Carrillo nunha entrevista no País)

O campaña contra Xeorxia podería ser un entrenamento cara unha guerra por parte de Rusia en Irán.

Rusia non pretende incrementar nun principio as súas forzas armadas no mar negro, pero farao se é preciso. Segun eles, as forzas rusas son suficientes para asegurar a paz.

Segun fontes rusas hai 10 barcos da OTAN no mar negro. En total son tres barcos americanos, un polaco(a fragata General Pulaski) , un alemán(a fragata FGS Lubeck) , un español(Juan de Borbón) e catro turcos.

Un grupo de buques da Flota rusa do Mar Negro, incluído o crucero lanzamisiles "Moskva", chegou hoxe ao porto de Sujumi a invitación do presidente de Abjasia, informou o portavoz da Armada de Rusia, capitán de navío Ígor Digalo.(Fonte: Ría Novosti)

Detidos catro nazis por intentar atentar contra Obama.

O FBI detivo a catro nazis en Denver e investiga se planeaban asasinar a Barack Obama.

Denver * EE.UU

O FBI detivo nas últimas horas a catro nazis, entre elas unha muller, que estaba en posesión de dúas rifles de alto calibre con mirillas telescópicas, roupa de camuflaje, walkie-talkies, pelucas, permisos de conducir doutras persoas e drogas (44 gramos de metaanfetaminas).
Os arrestos producíronse despois de que a policía parase unha camioneta nunha localidade rural de Colorado.

O intento de asasinato de Obama estaba planeado para o xoves, cando o senador demócrata ten previsto aceptar en Denver a candidatura do seu partido á presidencia dos Estados Unidos.
Un dos nazis declarou á policía que "ían matar a Obama desde un punto elevado utilizando un rifle" a unha distancia de 685 metros.

b A primeira detención produciuse na mañá do domingo na poboación de Aurora, no estado de Colorado. A información facilitada sinala que Tharin Gartrell, de 28 anos, foi arrestado por conducir de forma errática. No interior do seu camioneta, a policía atopou as armas, drogas, radios, un chaleco antibalas, matrículas e carnés de conducir.

Racistas arios queren a vitoria de Obama para reforzar a súa loita.

Colorado * EE.UU

Non apoian directamente a Barack Obama, pero varios racistas arios cren que un primeiro presidente afroamericano podería beneficiar a súa causa.

A posible vitoria do candidato presidencial demócrata Barack Obama uniría aos brancos extremistas e desencadearía unha reacción ou revolución racista que xa debería ocorrer fai tempo, din moitos deles.

Obama sería unha "axuda visual", sinalou o ex líder do Ku Klux Klan David Duke, subliñando que os brancos perderon o control de Estados Unidos. A vitoria de Obama, dixo outro, impulsaría a moitos a reunirse, escribir cartas e panfletos e organizarse, en lugar de limitarse a queixas inútiles.

Malia que moitos estadounidenses teñen pouco ou ningún contacto con racistas arios, organizacións como a Anti-Defamation League liga antidifamación, que combate o antisemitismo ou o Southern Poverty Law Center, que realiza campañas contra o racismo, séguenos moi de preto. O Law Center calcula que unhas 200.000 persoas son membros activos destes grupos.

Os observadores, con todo, cren que a posibilidade dunha revolución branca é unha fantasía.Racistas arios que se autodenominan nacionalistas ou "Activistas brancos" con mayúsculas teñen certo poder político: Duke foi membro da legislatura de Louisiana. Tamén organizaron marchas públicas como a dos nazis uniformados en Skokie, Illinois, e a reunión anual de racistas arios en Idaho e outros estados.

O FBI enfrontouse a membros destes grupos armados varias veces. Richard Barrett, un avogado de 65 anos, viaxou polo país durante 40 anos falando sobre o "aspecto branco" de temas raciales.

Barrett, un líder do Movemento Nacionalista, está convencido de que Obama derrotará ao seu contrincante, o republicano John McCain, en novembro e que iso desencadeará un movemento de reacción nunca visto ata agora.
"En lugar deste proxecto de lei de dereitos civís, por exemplo, que di que hai que dar preferencia ás minorías, creo que os norteamericanos van pedir un cambio e dicir 'Hai que dar o poder á maioría'", dixo Barrett á AP durante unha entrevista na súa casa de Misisipí.

A través de Estados Unidos, algúns racistas din que a presidencia de Obama detonaría unha reacción racial que daría un forte empuxe aos grupos arios. Barrett non quixo definir claramente a súa ideoloxía e intentou evitar que os xornalistas usen frases feitas para describirlle. Non se considera un racista ario aínda que a Liga Anti-Difamación e o Southern Poverty Law Center si lle consideren un.

O Law Center estuda o que fai o Movemento Nacionalista, o Klan e outros grupos desde a súa sé en Montgomery, Alabama. A carta mensual da organización reportó en xuño que algúns neonazis e antisemitas insisten en que a presidencia de Obama provocaría unha guerra racial, onde moitos cren que gañarían os "brancos".

Fonte: sareantifaxista

Bush recae no alcoholismo

Son moitos os que afirman que o actual presidente americano, George Bush, tivo unha recaída na súa adición. Prova desta posible crise son as fotos que se lle sacaron durante os xogos olímpicos, fotos que foron comentadas na televisión venezolana por Hugo Chávez, o que fixo risa do asunto.


Como é posible que un alcoholico cunha capacidade intelectual tan baixa sexa o presidente do país máis poderoso do mundo?A resposta é doada, os que gobernan non adoitan ser os cargos electos. Así mentras que Bush e a cabeza contra a que todos cuspen(pois insultar a Bush é a última moda entre os Progres), os verdadeiros responsables dos millóns de civís mortos son os membros do cabinete do partido que están na sombra. Tamén dicir, que na democracia americana(asi como na española) as grandes empresas teñen moito poder, e os gobernos fan o seu plan de goberno de forma que nunca perxudique os intereses dos empresarios.




pd: a foto da entrada xa é moi vella, pero non deixa de ser un exemplo da súa intelixencia.

Os internautas denuncian que Bruxelas pretende prohibir o P2P e legalizar a espionaxe aos usuarios

Comeza no Estado a campaña "POLAS LIBERDADES CIVÍS, CONTRA A VIXILANCIA E CONTRA O CANON DIGITAL". A Asociación de Internautas (AI) reclamou hoxe "máis claridade e transparencia" ao presidente do Parlamento Europeo, Hans-Gert Pöttering, en relación ás emendas presentadas ao Paquete de Telecomunicacións (Telecom) aprobado o pasado mes de xullo.

21-08-2008 - LD (Europa Press) Nunha carta, a organización denuncia falta de información sobre unhas modificacións que poderían aprobarse en breve. En declaracións a Europa Press, o presidente da AI, Víctor Domingo, denunciou que, a través destas emendas, "estase tratando de introducir aspectos de dubidosa legalidade pola porta de atrás".

Ao seu xuízo, o problema é que, segundo circula pola rede, presentáronse máis de 800 propostas de cambio ao Paquete de Telecom. "Con todo, a web do Parlamento Europeo non ofrece ningunha información sobre estas entendas, sinala o presidente da asociación. Son os propios eurodeputados os que nos confirmaron os rumores".

Neste sentido, a asociación alerta de que as emendas poderían ser aprobadas sen que a información chegue á opinión pública, "eludindo así o debate a nivel nacional".

Destas 800 emendas, as máis "preocupantes", segundo Domingo, son as coñecidas como H1, H2 e H3, promovidas polo eurodeputado británico, Malcom Harbour, e as K1 e K2, do seu compatriota Syed Kamall, e referidas a "medidas técnicas" para evitar ou detectar infraccións de propiedade intelectual.

Domingo sinalou que estas medidas técnicas permiten a instalación de software espía capaz de filtrar as comunicacións electrónicas dos usuarios, o que "supoñerá unha absoluta desprotección dos datos persoais e un ataque directo á privacidade, xa que permite ás empresas controlar as comunicacións electrónicas dos usuarios sen o seu consentimento".

"Ademais, dous das emendas impoñen ás empresas provedoras de Internet a responsabilidade ante os contidos da web", explica. Outra das medidas denunciadas pola asociación é a coñecida como "computación de confianza", que impedirá por completo compartir arquivos a través da rede.

Para a Asociación de Internautas, estas emendas "van en contra dos dereitos e liberdades fundamentais dos cidadáns, atacando especialmente a privacidade, a liberdade de expresión e o segredo das comunicacións". Por iso, advirten de que, de prosperar, estas medidas supoñerán un paso atrás no desenvolvemento da sociedade da información.

Por iso, enviarán unha carta formal a todos os eurodeputados para advertirlles da importancia das medidas propostas, que afectan aos dereitos fundamentais dos usuarios.


POLAS LIBERDADES CIVÍS, CONTRA A VIXILANCIA E CONTRA O CANON DIGITAL -
Carta ao Presidente do Parlamento Europeo en Inglés.
(Tradución da Carta)

Á Atención de Hans-Gert Pöttering
Presidente do Parlamento Europeo
Madrid, 13 de agosto de 2008.

Excmo. Señor:

Como presidente da Asociación de Internautas de España permítome, exercicio do dereito de petición, formularlle en nome do referido colectivo determinadas queixas e suxestións que, sen dúbida, farán do Parlamento Europeo un foro máis transparente e próximo aos cidadáns europeos.
A Asociación de Internautas é unha veterana organización que, aínda que xurdiu nun principio en defensa dos consumidores e usuarios de Internet, foi evolucionando ao activismo en defensa dos dereitos civís no ámbito das novas tecnoloxías, en especial das TICs que é o campo de batalla actual. No noso historial figuran importantes logros como a tarifa plana, a campaña contra o canon - na que recollemos máis de 2.000.000 de firmas, entre as que se atopan os principais partidos políticos, organizacións sindicais, profesionais e cívicas de todo tipo- e aínda que os lobbies das cinematográficas, discográficas e xestoras de dereitos de autor presionaron ao Goberno de España conseguindo que recentemente sexa publicado o Decreto que desenvolve o Canon Compensatorio, non damos a batalla por perdida pois, como lle digo, o apoio social é forte e existe o compromiso do principal partido da oposición de retiralo.

Na actualidade estamos inmersos nunha campaña internacional que baixo o lema “Polas liberdades civís, contra a vixilancia e contra o canon dixital” estase a organizar unha protesta a nivel internacional polo recorte de liberdades e a sociedade da vixilancia que se está impoñendo tralo 11-S e que, en Europa, ten o seu expoñente máis paradigmático na Directiva 2006/24/CE e as lexislacións aprobadas nos Parlamentos Nacionais para traspoñela. No caso de España, a lei que a incorpora témola recorrida ante o Tribunal Constitucional e, xunto con outras organizacións europeas similares á nosa, non pararemos ata que consigamos levar a Directiva ao Tribunal Europeo de Dereitos Humanos.

Dito isto, para que comprenda a nosa perspectiva, paso a expoñerlle o motivo da nosa queixa, que non é outro máis que as dúbidas sobre o contido e alcance das emendas ao paquete Telecom, que poderían ser aprobadas polo Parlamento Europeo en breve, xa que entendemos que o proceso non se está desenvolvendo coa claridade e transparencia que sería desexable e que a tecnoloxía actual permite.


O 7 de xullo de 2008 nunha reunión conxunta do comité de Mercado Interno e Protección do Consumidor (IMCO), e o de Industria, Investigación e Enerxía (ITRE), foi aprobado en primeira lectura en Comisión, o Paquete de Telecomunicacións, que en principio parecía non ter outra finalidade que a de establecer regras para os operadores de telecomunicacións e os ISPs a través do mercado único europeo. Con todo segundo a información que corre pola Rede, o referido paquete afecta a cinco Directivas e contén máis de 800 emendas, aínda que especialmente preocupantes son as coñecidas como H1, H2, H3, así bautizadas por corresponderse coa inicial da súa patrocinador o Eurodeputado británico Malcolm Harbour (Partido Conservador). Á súa vez estas emendas virían completar e desenvolver o contido doutras dúas emendas recientemente aprobadas noutro Comité, o de Xustiza e Liberdades Civís (LIBE), a proposta do tamén Eurodeputado británico Syed Kamall, as denominadas por idénticas razóns como K1 e K2, referidas a "medidas técnicas" para evitar ou detectar infraccións de propiedade intelectual.

Estas medidas técnicas permiten a instalación e execución forzosa de software espía (spyware) capaz de monitorizar e filtrar as comunicacións electrónicas dos usuarios e, como veremos, se complementa coa enmenda H1 relativa á computación de confianza e as H2 e H3 que impoñen aos ISPs a obrigación de traballar conxuntamente coa policía privada dos produtores de contidos e das xestoras de dereitos de autor.

A emenda K2 autoriza o procesamento automático dos datos de tráfico sen consentimento do usuario como se este tratamento se practicara para garantir "a seguridade dun servizo público de comunicacións electrónicas, comunicacións electrónicas públicas ou privadas, un servizo da Sociedade da Información e equipos de comunicacións electrónicas". Isto, na práctica, supoñerá unha absoluta desprotección dos datos persoais e un ataque directo á intimidade, xa que permite ás empresas controlar de xeito remoto as comunicacións electrónicas dos usuarios sen o seu consentimento.

A emenda H1, intimamente relacionada coas K1 e K2, abre a porta a computación de da información o que supón o fin da arquitectura aberta de Internet. Pero ademais, supoñerá que o seu ordenador, en determinados casos, podería non querer executar programas que non están certificados pola compañía de software ou lle transmitirá información sen sabelo o usuario e recibirá ordenes mediante actualizacións periódicas que, se non se executan, impedirán que o ordenador siga funcionando. A pregunta é ¿quen controla realmente o ordenador?

A computación de confianza, tamén chamada computación traidora, abre un gran número de posibilidades para as xestoras de dereitos de autor e as discográficas, como descargar música que só pode ser escoitada nun período de tempo, ou un determinado número de veces, ou información que se pode ler pero non pode ser gravada ou copiada, ou que os vídeos e a música descargados só poidan ser reproducidos nunha computadora específica. A Computación de Confianza é a aliada perfecta da "DRM" Xestión Dixital de Restricións permitindo o control remoto sobre os contidos, algo que superase con fartura ao recoñecido polos dereitos de autor, xa que será irrelevante que unha obra pase ao dominio público se a computación de confianza e o DMR manteñen o control e as restricións.

Neste panorama, compartir será completamente imposible e cabería dicir que pouco importa o que digan as leis. O verdadeiramente importante, o que fixará os límites do que se pode facer co ordenador, serán as regras contidas no código oculto no seu ordenador e, polo tanto, descoñecidas para o usuario; regras que serán actualizadas cando interese ás entidades de xestión de contidos. Richard Stallman, fundador do movemento polo software libre, exprésao con estas palabras: O software é cada vez máis usado para facer cumprir as regras. Regras que poden, ou non, ser a lei. Regras que poden, ou non, ser xustas. Se o software non é libre, non haberá espazo para que o usuario inflúa nestas regras.

Reafirman esta interpretación, as outras dúas emendas, H2 e H3, que permiten ás autoridades reguladoras nacionais impoñer aos ISPs a obrigación de traballar conxuntamente coa policía privada dos produtores de contidos e das xestoras de dereitos de autor para monitorizar aos usuarios, concretamente cando accedan a sitios cualificados como de contido ?ilícito" (é dicir, cando se usan programas para descargar). Esta colaboración inclúe o envío de mensaxes intimidatorios, sen supervisión xudicial algunha a cidadáns que, en caso de negarse, arríscanse a ser sancionadas administrativamente.

A normativa proxectada crea na lexislación europea o mecanismo sen precedentes da "resposta gradual" francesa, onde os Xuíces e os Tribunais de Xustiza son baleirados das súas competencias a favor de actores privados e "medidas técnicas" de vixilancia e filtrado ( spyware, a computación de confianza , o DMR...) eliminando así as garantías dos cidadáns.
Na actualidade ninguén dubida da necesidade de restablecer o equilibrio entre o dereito individual de autor e o dereito colectivo á cultura, e recordamos que a Directiva 2000/31/CE - será unha das modificadas- aconsella "pactar códigos de conduta"; neste sentido, a recente Resolución do Parlamento Europeo de 10 de abril de 2008 (2007/2153 INI), sobre industrias culturais en Europa, no seu punto 17, invita á procura conxunta de solucións equitativas para todos os interesados e a este respecto sinala que a criminalización dos consumidores sen ánimo de lucro non é unha boa solución para combater a piratería informática. Por iso , o procedemento que se pretende introducir coas referidas emendas faise aínda máis incomprensible.

Esta normativa non só se aparta da tradición xurídica europea, senón que tamén é incompatible coa arquitectura aberta de Internet - que ata agora permitía o uso do software libre- e coa neutralidade da rede xa que permite ás ISPs priorizar e xerarquizar contidos e discriminar outros, (agora coas redes P2P baixándolles a velocidade para dificultar descárgaa e nun futuro próximo a telefonía por Internet) senón que ademais afectan a dereitos fundamentais xa consolidados e, de prosperar, supoñerá un parón no desenvolvemento da sociedade da información, xa que unha rede monitorizada e xerarquizada como a que se deseña sen outro obxectivo máis que o de favorecer un modelo de negocio xa caduco que é incapaz de adaptarse ás liberdades que posibilitan as novas tecnoloxías da información e comunicación, carece de atractivo e, xa que logo, de viabilidade.

Pero este non é só un problema de utilización perversa da tecnoloxía para man ter uns privilexios; tamén afecta a dereitos e liberdades fundamentais dos cidadáns. En especial a privacidade, o segredo das comunicacións, a liberdade de expresión, o principio de igualdade e ata a tutela xudicial efectiva. Se este proxecto chega a converterse en realidade produciuse un retroceso sen par do Estado de Dereito e dirixirémonos a unha nova forma de absolutismo, o orwelliano.

Quizais a alarma que corre pola rede como a pólvora sexa infundada e as mobilizacións que se anuncian non estean suficientemente xustificadas, pero o problema reside en que a Web do Parlamento Europeo non facilita información de contraste. Só nalgúns artigos do gabinete de prensa, que parecen referirse a unha situación idílica na que todo está pensado para favorecer ao usuario, atópanse algunhas referencias inquietantes ao descrito. Esta imposibilidade de acceder á proposta, a saber cales son as directivas afectadas, nin en que medida serano, segundo as distintas emendas, nin os textos das emendas, nin o resultado das votacións, nin o calendario previsto, xera máis alarma e desconcerto, xa que desde a perspectiva das tecnoloxías actuais e o poder presupostarao do Parlamento Europeo esta desinformación non é comprensible.

Este secretismo, unido ao feito de que as emendas Malcolm Harbour sexan complementarias das emendas Syed Kamall, previamente aprobadas na Comisión LIBE, o curto período de tempo entre a votación en Comisión (COM- ITRE) das enmendas, o 7 de xullo e o Pleno sinalado en principio para primeiros de setembro, estando a pausa estival entre medias, e que se aborden cuestións sensibles que, de ser debatidas en primeira instancia nos Parlamentos Nacionais, suscitarían unha forte contestación popular, fan sospeitar de tanta prisa e falta de información e esperta a pantasma dos lobbies, que han influenciado no Parlamento Europeo para sacar adiante as emendas Kamall, e Harbour, sen que trascenda á opinión pública e eludir así o debate a nivel nacional ou polo menos minimizarao pola necesidade de ter que traspoñer unha Directiva Europea, tal e como sucedeu coa Directiva 2006/24/CE sobre conservación de datos das comunicacións electrónicas que pasou practicamente desapercibida malia supoñer unha severa lesión do dereito á intimidade.


Ante esta situación e para evitar que se xere máis alarma, solicitamos da V.E. que atenda a nosa queixa e se cursen as instrucións precisas para que toda a información sobre o paquete TELECOM incorpórese á páxina web do Parlamento Europeo para que poida ser consultado por todos os cidadáns, que se faga público o calendario, que se publiquen as actas das reunións e o resultado das votacións, xa que esta é a única forma que temos os cidadáns para esixir o cumprimento da Lei e o respecto dos nosos dereitos.


Sen nada máis en particular, quedo á súa disposición.

Fdo: Víctor Domingo Prieto.
Presidente da Asociación de Internautas.

www.internautas.org.

FONTE: www.internautas.org.

A min non che me fixo graza.

Onte o cómico carballés Robert Bodegas, coñecido pola súas aparicións no programa “Se lo que hicisteis.” fixo dúas actuacións en Trasancos, unha en Ferrol e outra en Neda. O televisivo cómico, en sendos actos patrocinados por M.A.P.I.E (a última campaña publicitaria da marca de cervexa ”Estrella Galicia”) levantou moita expectación.

Pero, pese a reunir un numeroso público, o humor deste cómico foi mediocre en todo momento. Nun perfecto castrapo(alternaba unha frase en galego con outra en castelán), fixo risa da súa terra natal, Carballo.

Segundo Robert Bodegas, Carballo é un sitio onde soamente aí un ponte romano xa que o lugar e tan feo que os latinos decidiron seguir o seu camiño. Na realizade Carballo é un concello que amosa un importante legado historio, sendo un lugar no que se atoparon restos do paleolítico, período castrexo e a idade media. Entre os monumentos a visitar están os diferentes castros(en total máis de vinte catalogados) e antigos asentamentos moi frecuentes pois foi unha zona antigamente poboada e tamén hai dolmens, como é o de Pedra Moura. Os romanos non se espantaron cando chegaron a carballo, senón que quedaron abraiados pola fertilidade das terras, pola abundancia de minerais e pola existencia de augas sulfurosas.

Pese a que en principio, falar do feo que é carballo non ten nada malo xa que se esta esaxerando para facer rir, xa que todos coñecemos a verdadeira realidade. Robert, como renegado que amosa ser, emprega a súa terra para facer risa.

Ao igual que onte nos rimos de carballo, son moitos os que escoitando a Robert mófanse da nosa terra tódalas semanas de luns a venres. O “Garabatas” cultiva o monólogo do renegado, facer risa a conta de forzar o acento e falar mal do lugar de nacemento.

Vídeo da actuación en Ferrol:

O Reno Renardo

Esta Banda de Rock fai parodias de cancións metendo contidos políticos. Déixovos unha exemplo deste "parody-metal, a canción titúlase "Cien idiotas". Podedes escoitar máis temas de forma gratuíta na súa web así como descargar os seus discos de forma directa e sen ter que pagar un can por eles, agora que se o desexades colaborar co grupo podedes facer unha donación na mesma web: http://www.elrenorenardo.com

A cara oculta de Rosa Díez

Rosa Díez e o seu partido son vistos por gran parte da poboación como un grupo político de ideas moderadas tirando cara a esquerda. Namentres, moitos analistas políticos advertiron eadvirten do discurso de UPD, moi semellante nalgúns campos ao falanxsta e propugnando valores españolistas.

Este novo españolismo é apoiado dende sectores moi diferentes, por parte da dura dereita o partido político Falanxe Auténtica pediu o voto para Rosa Díez nas ultimas eleccións. Por parte da “extrema esquerda”, é apoiada polos estalinistas e maoistas de Unificación Comunista de España, os cales tamen pediron o voto para Rosa Díez.

Podenos parecer a primeira vista que estalinistas e falanxistas teñen un punto de vista moi diferente. Pero, dende un punto de vista pro-troskysta, a burocrácia estalinista fai que o que inicialmente era un estado socialista sexa moi semellante a unha ditadura fascista. En ambos casos existe un so partido, un só sindicato e non se permite a disidencia interna.

Dende logo que UPD debe de ser vixiado de cerca pola verdadiera esquerda combativa, e sobre todo pola nacionalista. UPD é un partido radicalmente españolista e tal vez consiga xuntar forzas nos vindeiros anos, un enemigo máis a avater na loita política pola soberania nacional.

Deíxovos unhas palabriñas desta democrata, tan interesada polas leis de normalización lingüística:

“Cuando necesitan gobernar por encima de cualquier consideración y pactan con los nacionalistas, pactan el desarrollo de unas leyes que dan la posibilidad de que ocurra lo que está ocurriendo”, dijo en referencia a las lenguas cooficiales, y afirmó que en la Comunidad Valencia “el germen está puesto”. “En Valencia el germen está puesto y no han necesitado todavía gobernar ni los unos ni los otros con nacionalistas”, remachó la dirigente de UPyD.
(http://www.minutodigital.com/actualidad2/2008/08/18/rosa-diez-denuncia-el-seguidismo-del-pp-en-relacion-al-psoe-en-politica-de-pactos-con-nacionalistas/)

Máis información:
Páxina da UCE
Rosa Díez Copia o Discurso da Falanxe Auténtica
Rosa Díez deixa verse con Unión Comunista de España
Rosa Díez e o Falanxismo democrático(na páxina da FA)

CONTRAVODA NO PAZO DE MEIRÁS

O pasado 8 do agosto celebrouse no pazo de Meirás unha voda entre Leticia Gimenez Arnau(unha bisneta do ditador) e Marcos Sagrera. Durante a celebración da franquista ceremonia a Comisión pola Recuperación da Memoria Histórica da Coruña levou a cabo un acto festivo e reinvindicativo nos exteriores do Pazo de Meirás para reclamar a devolución deste ao pobo galego. Este acto consistiu na celebración dunha ceremenoia na que participu o finado Paquiño.

O capital do ditador estimouse trala súa morte entre os 60.000 e 1000.000 millóns de pesetas. Cartos gañados durante os cales non existiu atisbo de liberdade. Uns cartos amasados por unhas mans sucias de sangre de inocentes, un capital do que siguen disfrutando os descendentes do ditador, o que é unha ofensa para os millóns de vitimas do franquismo.

Se ben é certo que moitos etarras perderon as súas casas para pagar as vítimas do franquismo. É que moitos detidos independentistas perderon todo canto tiñan. Non é xusto que 30 anos depois da morte do Tirano, as súas propiedades que roubou aínda non voltaron a ser do pobo. ¿?Acaso os Xuízes non expropian os bens dos asesinos?¿ Pois ben podian expropiar o Pazo de tan soado enterrador.

Déixovos o vídeo da boda-manifa

http://gzvideos.info/contravoda-no-pazo-de-meiras/





http://www.kaosenlared.net/noticia/familia-franco-satrinxera-pazo-meiras

http://gzvideos.info/contravoda-no-pazo-de-meiras/

Nova arma secreta da guardia civil

Banda Bassotti actuou finalmente en Arzúa.

Durante o ultimo fin de semana celebrouse en Arzúa a “Festa dos botes”. Unhas festas populares nas que houbo actividades como o “Xogo da Moca” e actuacións musicais sendo o grupo italiano a cabeza de cartel.

A noite do sábado estivo repleta de música, comenzando por rock da man dun grupo en tributo as grandes bandas, seguido das dibertidas versións dun Toñito de Poi ao que lle deu por falar en castelán(grazas a deus polo m enos segue cantando en galego) e rematou co grupo estrela da noite, Banda Bassotti.

O grupo romano saiu ao escenario entre aplausos do público, público que momentos antes do concerto tivo a oportunidade de coñecelos persoalmente. Levaban case todos a misma camiseta, a camiseta amarela da festa dos botes que vendía a Comisión de Festas.

Cando comezou a actuación, un grupo de asistentes colocou unha pancarta a favor da liberdade de expresión. Durante toda a extensa actuación(durou sobre unha hora e media) o público estivo bailando todo o tempo o máis puro espíritu ska e foron moitos os que cantaron cancións. Nos intermedios entre canción e canción eran proclamados berros nacionalistas e socialistas asi como increpacións a Berlusconi por parte dun pequeño grupo de turistas italianos.

Dende logo que o ambiente foi xenial e moi combativo. Os asistentes das primeiras filas portaban diversas bandeiras: galegas coa estrela vermella(en total unhas oito) dúas de Euskal Herria así como unha comunista. Os membros da Banda colleron as bandeiras e bailaron con elas mostraronse en todo momento complices co público.

Banda e asistentes cantaron a coro a canción “Bandiera Rossa” e o concerto rematou coa canción “Bella Ciao” cantada tamén por unha membra do público que estaba bailando de riba dun altavoz e a que lle deixaron un micro. Finalemte, tal e como ocorrera en Ferrol, os músicos puxeron musica pola megafonia e baixaron do escenario para bailalaco público.

Pero aínda que rematou a actuación non rematou a festa. A xuventude congregada en Arzúa seguiu de troula ata que a noite se tornou en día. Sen dúbida foi unha gran festa, ougallá sexa igual ou mellor a do ano que ven.

Dando exemplo de "tolerancia"

Moitas veces falamos de tolerancia. Pero o significado dunha palabra varía co tempo e co contexto. Asi pois o actual significado de tolerancia non se axusta co que ven no diccionario.

Cando bono foi a unha asociación da AVT, foi recibido con insultos e mesmo agredido. Bono é un político socialista moi particular, pouco educado e que non mostra ningún repeto polos nacionalistas. Namentres é un político democrata e unha persoa coa que se pode tratar de dialogar sen usar constantemente a violencia.

Hai pouco houbo unha manifestación en contra de que de Iñaki de Juana Chaos fora excarceado ao cumplir a súa condena convocada por la Asociación de Víctimas del Terrorismo. A esa manifestación acudiu Ricardo Sáenz de Ynestrillas pero non foi recibido como Bono, senón que foi aclamado e aplaudido pola multitude. Se ven é certo que Ynestrillas é un político, de extrema dereita, tamén é certo que non é unha persoa tolerante no signifcado denotativo da palabra. Ynestrillas asasinou ao deputado Batasuna Josu Muguruza, demutado que naquel momento pertencía a un partido legal e democrático.

É curioso ver como unha asociación que ten a tolerancia como bandeira permite nas súas filas semexante fascista. Pero Ynestrillas non é o único, senón só un exemplo dos lobos que se agachan detrás dunhas siglas inocentes. Son moitos os antigos franquistas que forman parte activa na AVT e manteñen unha postura contraria ao que pregonan por escrito. Acosando aos que non pensan coma eles, e tomando accións legais contra as boces que gritan pela liberdade de expresión. Tal é o caso do grupo italiano de ska, Banda Bassotti. Que por certo actuará o próximo sábado en Arzúa as 2300 da noite.

Deixovos un video no que fala inestrillas, tres días antes de acudir a manifestación e un comunicado de Banda Bassotti. De verdade que é curioso ver as declaracións de alguen a que hai xente que considera tolerante, e logo ver as de alguén que sendo perseguido e tachado de intolerante manten un dialogo correcto e non descalifica en ningún momento aos que dirixen tales ataques contra el.

(traducido pro Bardo)

POLA LIBERDADE DE EXPRESIÓN

Xa dende hai tempo en España, Catalunya e Euskal Herria[e Galicia] que a AVT, o PP e agora tamén o diario O MUNDO están facendo presións sobre os promotores de festivais e de clubs para cancear os nosos concertos. A AVT (Asociación Vitimas do Terrorismo), próxima ao Partido Popular, ameaza (sen facelo) de denunciarnos. Eles, xuntos a un sindicato da Garda Civil, non queren que nós toquemos en ningún lugar da Peninsula Ibérica de agora en diante. Acúsannos de animar a ETA nunha canción e que nos anos apoiamos a moitas asociacións vascas que loitan para a Independencia.

Eles ameazan de denuciarnos exactamente polo texto da canción YUP A LA, canción que está presente no cd de Banda Bassotti “Asi es mi vida” do ano 2003, disco que é unha antoloxíia de cancións de loita (todas versións doutros autores por suposto) do século XX interpretadas en clave rock-ska.

Esta canción é unha version do poeta vasco Etxamendi do 1974 e fala do atentado a Carrero Branco (presidente do Goberno do dictador falanxista Francisco Franco)Atentado executado cando aínda Franco estaba no poder en España. Está claro como o sol que o texto desta canción ten que ser introducido no seu contexto histórico e non por suposto no 2008. Por iso declarámos que é absolutamente demagóxico usar o texto neste contexto e també imos explicar que o paragrafo da canción que eles contestan non está traducido ben por eles e non é unha casualidade.

Acúsannos de apoiar ao ETA para un texto, cando neste mesmo texto a organización armada ETA nunca está nomeada. A palabra “eta” en euskera (a lingua Vasca) a parte de ser a sigla do que todo o mundo coñece é unha simple conxunción gramatical (quere dicir simplemente e) como no caso deste párrafo incriminado que imos citar ao fin desta declaración A traduccion é : vitoreamoste e o teu é o brazo do pobo e non é como eles afirman: vitoreémoste ETA es o brazo do pobo.

Esta claro como a luz do sol que estes personaxes xuntos aos estimados xornalistas do MUNDO cometeron un grande e grave fallo.. coido que esa xente necesitaría un tradutor mellor do que teñen agora en lugar de calumniar gratuitamente a Banda Bassotti. E igualmente abofé que estes erros de traducción non son tan casuais por que non é facil crer nesta mesma xente despois que xa o ano pasado xa explicamos noutro comunicado a mesma cousa despois da mesma idéntica acusación aínda non entenderon e voltan co mesmo Como se di: Errare humanum est, perseverare autem diabolicum??

Declaramos iso por que tanto a AVT como O MUNDO non estan novos nestes intentos. Son a mesma xente que demandaron o grupo Soziedad Alcolica para un texto e son o mesmo que fixeron unha lista negra de bandas que non teñen que tocar (segun eles) por que filo-ETA Nesta lista están Soziedad Alcolica, Fermin Muguruza, Berri Txarrak e agora nós prometendo accións xuiciaies, boicot de concertos e outras iniciativas.

Xa intentaron parar 2 concertos nosos o ano pasado (en FERROL e no LUMBRERA ROCK), pero ao final non lograron pararnos por que os promotores non se deixaron asustar coas ameazas e sobre todo por que estas acusacións se expuxeron claramente sen ningun fundamentos.

A realidade é que están intentando que calemos por que representamos a unha das derradeiras bandas que teñen unha propia identidade política ben definida e unha historia que é oposta á deles, pero como no pasado, pese a que traten unha e outra ver en aplicar a censura esta non lles vai a servir de nada.

Por sorte no mundo (non no diario, no mundo real) hai moitísima xente que non se deixa enganar con esas mentiras e que segue chegando ás nosas actuaccións e esta é a resposta máis importante que lle podemos dar.

Para a liberdade de expresion

Non Censura

BANDA BASSOTTI Roma 8 de maio 2008

Deseguido imos poñer o parrafo contestado en euskera coa traduccion EXACTA en castelán

Yup A La ( o autor è Etxamendi)

(EUSKERA)

Goresten haigu, goresten eta

populiaren makila haiz ta

hire indarra handia baita

herria hitaz bozkariatzen dá.

Goresten haigu, goresten eta

populiaren makila haiz ta

hire indarra handia baita

herria hitaz bozkariatzen dá.

(CASTELÁN, [traducido ao galego]).

¡Vitoreámoste, e

ti es o brazo do pobo!

¡Grande é a túa forza,

o pobo está protexido!

¡Vitoreamoste, e

ti es o brazo do pobo!

¡Grande é a túa forza,

o pobo está protexido!

[o que esta entre corchestes é un añadido, podedes ver a web de Banda Bassotti xunto coa declaración orixinal en http://www.gridaloforte.com]

“Juan Carlos I, el último Borbón”

(Un libro que destapa as mentiras sobre este monarca)

Amadeo Martínez Inglés é un coronel do exército pouco común. Actualmente na reserva desenrola unha labor de escritor e historiador militar. A súa forma de ser fixo que diversos problemas coas autoridades ao longo da súa carreira, así pois segundo o ABC pasou unha temporada no cárcere por pedir a profesionalización do Exército, foi apartado do exercito perdendo a súa condición de militar de carreira, foi xulgado e logo absolto por participar o 15 de Marzo do 2003 nunha manifestación contra a guerra de Irak vestido co uniforme reglamentario de coronel.

Foi profesor de Hisotoria Militar e Estrateixia na Escola do Estado Maior. Como escritor é autor de varios libros como “España indefensa “(1989), “Mi lucha por un Ejército profesional “(1992), “La transición vigilada” (1994) ou “23-F El golpe que nunca existió “(2001).

Este señor, que xa era militar durante o réxime de Franco, non me tería por que caer simpático nun principio. Pero pese a que como persoa teña unhas ideas moi diferentes das miñas debo recoñecer a valia da súa obra escrita.

No seu último libro, “Juan Carlos I, el último Borbón” fai unha análise das mentiras da Moncloa e das falcatruadas dun rei divinizado polos medios de telecomunicación. Déixovos un texto do autor acerca do tema.

“Ao EXCMO SR. PRESIDENTE DO CONGRESO DOS DEPUTADOS DAS CORTES ESPAÑOLAS


Don Amadeo Martínez Inglés, coronel do Exército, escritor e historiador militar, diríxese a vosa ilustrísima e á Cámara que preside con arranxo ao que dispón o artigo 77.1 da Constitución española manifestándolle o seguinte:

Con data 23 de setembro de 2005, e con arranxo a canto dispón o artigo 77.1 da Constitución española, remitín ao presidente desa Cámara na anterior lexislatura, señor Marín, un exhaustivo Informe (40 páxinas) sobre os feitos acaecidos en España na tarde/noite do 23 de febreiro de 1981 (popularmente coñecidos como o intento involucionista do 23-F) no que, logo dunha longa investigación de máis de vinte anos, presentaba toda unha serie de indicios racionais que apuntaban a que o rei Juan Carlos I foi o máximo responsable do seu planificación, coordinación, preparación e execución. En consecuencia solicitáballe a creación dunha Comisión de Investigación, conforme ao que establece o artigo 76.1 da Carta Magna, que, a pesar do tempo transcorrido e cos máximos poderes, estudase, investigase e analizase tan odioso episodio da recente historia de España e depurara as responsabilidades (políticas e históricas, preferentemente) que puido ter o monarca español.

En xaneiro de 2006, catro meses despois do envío do Informe sobre o 23-F ao presidente do Congreso dos Deputados e visto que este non parecía disposto a acusar recibo do mesmo e, moito menos, a estudalo ou debatelo na Cámara que presidía (aínda que me consta que deu traslado do escrito aos diferentes grupos parlamentarios) decidín enviar o prodigo documento ao presidente do Senado, señor Vermello, ao do Goberno da nación, señor Rodríguez Zapatero, e a cada un dos presidentes das máis altas institucións do Estado: Consello Xeral do Poder Xudicial, Tribunal Supremo, Tribunal Constitucional, Consello do Estado etc, etc. Ningunha das autoridades ás que ía dirixido o, ao parecer, politicamente incorrecto escrito (a excepción do presidente do Senado, quen acusou recibo a través da Comisión de Peticións da Cámara) contestou ao mesmo.

Ao non obter ningunha resposta, tanto do presidente Marín como dos presidentes das máis altas institucións do Estado, ano e medio despois, con data 23 de febreiro de 2007, presentei no Congreso dos Deputados o mesmo Informe solicitando de novo a creación dunha Comisión que investigase o suposto golpe de Estado do 23-F; visto, ademais, o ocorrido nesa Cámara o día 23 de febreiro do ano anterior, data en que se cumpría o vixésimo quinto aniversario de tan desgraciado evento, ao rexeitar de plano algúns grupos parlamentarios a nota institucional que pretendía difundir o presidente e que, como viña sendo costume nos últimos anos, sinalaba ao rei Juan Carlos como supremo e único salvador da democracia e as liberdades do pobo español postas en perigo polo golpista Tejero.

Como consecuencia de todo o anterior e consciente de que o Congreso dos Deputados, co seu señor presidente á fronte, e o resto de autoridades ás que dirixira o documento nunca se ían a molestar en acusar recibo do mesmo (se as súas señorías non queren debater tan delicado asunto que o faga a opinión pública, primeiro nacional e despois internacional), decidín publicar todas as miñas investigacións sobre o rei Juan Carlos en forma de libro (Juan Carlos I, o último Borbón. Styria. Febreiro 2008), un extenso traballo sobre a vida do monarca español no que analizo, logo de moitos anos de estudo e dedicación, non só o xa comentado asunto do 23-F senón algunhas das numerosas e graves irregularidades políticas, militares, familiares, económicas que protagonizou primeiro na súa mocidade e despois ao longo dos seus trinta e dous anos de reinado. Moitas destas irregularidades son, obviamente, presuntos e graves delitos que non deben quedar escondidos, de ningunha dos xeitos, baixo a alfombra da historia. Como os que relaciono a continuación:

1º.- Un intento de Golpe de Estado, xa que a estas alturas está fóra de toda dubida que, no outono de 1980, deu o visto bo aos seus militares cortesáns (os xenerais Armada e Milans) para que planificaran, organizasen, coordinaran e executasen unha ilegal e inconstitucional manobra político-militar-institucional (o xa comentado 23-F), de acordo con determinadas forzas políticas do arco parlamentario, co fin de cambiar o Goberno lexítimo da nación española e frear con iso un golpe militar da extrema dereita castrense. Manobra que despois sería abandonada por el mesmo e os seus cómplices políticos ante a estrafalaria entrada do tenente coronel Tejero no Congreso dos Deputados, poñendo así en serio perigo de guerra civil a este país.

2º.- A posta en actividade, en 1983, dos batallóns da morte ou grupos de terroristas de Estado denominados GAL (Grupos Antiterroristas de Liberación) para facer desaparecer (matar ou secuestrar) membros de ETA, saltándose á lixeira todas as normas e leis do Estado de dereito e usando as mesmas tácticas e técnicas dos separatistas vascos. Grupos de asasinos a soldo do Estado español que, co coñecemento e a autorización do Xefe do Estado e comandante supremo das FAS españolas, o rei Juan Carlos, serían organizados e dirixidos polos servizos secretos militares (CESID) nutríndose de funcionarios militares e civís españois e mercenarios estranxeiros.

3º.- Enriquecerse dunha forma esaxerada e ilegal ata converter á súa familia nunha das máis grandes fortunas de Europa e o mundo, recibindo sospeitosas donacions e créditos persoais desde o exterior e realizando substanciosos negocios aproveitándose do seu omnímodo poder institucional e o seu inviolabilidade ante a lei. O que propiciou que en trinta anos a súa fortuna elevouse, segundo prestixiosas publicacións estranxeiras (en España o mutismo en todo o referente á familia real é absoluto), á importantísima suma de 1.790 millóns de euros (300.000 millóns de pesetas). Cifra esta nunca desmentida pola Zarzuela.

4º.- Exercer a corrupción continuada e xeneralizada, ao recibir e aceptar como rei e xefe do Estado agasallos e donacions multimillonarias de empresarios e particulares (iates, coches, petrodólares para apoiar a reconquista de Kuwait)

5º.- Desviar fondos reservados do Estado para pagar as súas aventuras de galan e os chantaxes dalgunha das súas numerosas amantes, como o que tivo que facer fronte a partir do ano 1994 trala súa longa relación amorosa de 15 anos de duración cunha bela vedette do espectáculo español. Que nos custou aos contribuíntes españois máis de 500 millóns de pesetas, pagados cos fondos reservados do CESID, Presidencia do Goberno e Ministerio do Interior.

6.- Un presunto asasinato (o simple homicidio xa foi aceptado no seu día por el mesmo e a súa familia) cometido nos seus anos mozos, xa que o 29 de marzo de 1956, con 18 anos de idade e sendo un distinguido cadete da Academia Xeral Militar de Zaragoza, con seis meses de instrución militar intensiva na súa haber e outros seis de instrución premilitar (experto polo tanto no uso e manexo de toda clase de armas portátiles do Exército español) matou, estando só con el e en moi estrañas circunstancias que nunca foron aclaradas, dun tiro na cabeza procedente da súa propia arma ao seu irmán Alfonso, de 14 anos, o preferido do seu pai, don Juan de Borbón. Quen, segundo moitos políticos da contorna deste, ía ser elixido polo conde de Barcelona para sucederlle nos seus dereitos dinásticos á coroa de España ante o proceder de Juan Carlos que xa nesas datas manifestaba unha irregular e canina obediencia a Franco con vistas a acceder ao trono saltándose ao seu propio pai.

En relación con este turbio asunto (que permaneceu cincuenta anos no máis absoluto dos segredos), o citado traballo de investigación desmonta unha tras outra todas as hipóteses tecidas no seu día pola propia familia de Juan Carlos e o ditador Franco para facer crer aos españois que todo foi un desgraciado accidente. Suposto accidente que nunca foi investigado nin pola xustiza portuguesa nin pola española, civil ou militar, sendo o homicida naquelas datas un profesional das Forzas Armadas españolas.

De todos estes presuntos delitos cometidos polo rei Juan Carlos I, que recolle o xa repetidas veces comentado traballo de investigación, preséntanse abundantes indicios de culpabilidade. Da maioría dos cales, por outra banda, tiveron constancia nos últimos anos as elites mellor informadas deste país (políticos, xornalistas, líderes sociais) pero sen atreverse a denuncialos e, moito menos, a perseguilos. O historiador militar que formula o presente escrito decidiu agora darlles publicidade en forma de libro para coñecemento de todos os españois. Libro que, por outra banda, pasados xa dous meses desde a súa publicación, non foi desmentido en ningún dos seus extremos nin pola propia Casa Real española nin por autoridade algunha. Ata o momento tamén, tanto o Congreso como os demais poderes do Estado calaron.

En vista diso, constituídas xa as novas Cortes Xerais saídas da vontade popular expresada o 9 de marzo pasado e comezado con iso unha nova lexislatura, diríxome a vosa ilustrísima como presidente do Congreso dos Deputados para, en virtude do que contempla o xa citado artigo 77.1 da Carta Magna española, esixir a creación da xa repetidas veces solicitada Comisión parlamentaria que proceda de inmediato a estudar e investigar as xa moi claras responsabilidades do monarca español nos feitos comentados con anterioridade e que resumo de novo:

1º.- A chamada durante anos intento involucionista do 23-F e que en realidade non foi tal senón unha chapuceira manobra borbónica de altos voos, á marxe da Constitución e das leis, para cambiar o Goberno lexítimo da nación en provecho da Coroa.

2º.- A creación e organización dos autoproclamados Grupos Antiterroristas de Liberación (GAL), compostos por determinados estamentos dos Corpos e Forzas de Seguridade do Estado e do Exército (dos que o monarca español tivo coñecemento antes de que empezasen a actuar a través de documentos reservados do CESID) e que cometeron, con métodos expeditivos criminais, polo menos vinte e oito asasinatos de Estado e un secuestro.

3º.- O sorprendente e rápido enriquecemento da súa familia (en trinta anos pasou da indixencia máis absoluta a dispoñer dunha das maiores fortunas de Europa, segundo informacións de toda solvencia que non foron desmentidas pola Zarzuela).

4º.- A aceptación continuada de agasallos e donacions por parte de particulares (iates, coches) que lóxicamente farían os interesados perseguindo algo a cambio.

5º.- Os pagos con fondos reservados de Presidencia do Goberno e dos ministerios de Defensa e Interior para enfrontar o chantaxe de determinada vedette do espectáculo español, que dispoñía de comprometedores vídeos sexuais co rei Juan Carlos.

6º.- A desgraciada morte do infante D. Alfonso de Borbón en “Vila Giralda” (residencia dos condes de Barcelona en Estoril) o 29 de marzo de 1956 e que ao fío das análises incluídas no traballo de referencia deixan bastante claro que o suposto accidente puido ser en realidade un fratricidio premeditado. Os meus estudos como militar e como experto en armas deixan moi poucas dúbidas respecto diso. Como tal feito nunca foi investigado pola xustiza (nin portuguesa nin española) esixo, como historiador e cidadán español, que se abra un proceso clarificador sobre o mesmo, exhumando se é preciso os restos do infante que repousan no Monasterio do Escorial e interesando do ministerio de Defensa a documentación que poida obrar sobre aquel homicidio nos arquivos da Academia Xeral Militar de Zaragoza, co fin de que expertos xudiciais e técnicos en balística e teoría do tiro poidan facer as súas avaliacións e aclarar definitivamente o misterio que encerra aquel oscuro suceso da historia de España. E deixando aberto o camiño para que os xuíces establezan as responsabilidades penais ás que aínda debe enfrontar Juan Carlos de Borbón, xa que naquela época non estaba cuberto constitucionalmente por ningún manto de inviolabilidade ou irresponsabilidade e só era un profesional do Exército español (cadete da Academia Xeral Militar de Zaragoza), suxeito polo tanto ás leis penais castrenses.

Responsabilidades que poderían ser de carácter penal pero, con toda seguridade, históricas e políticas pois se se demostrase a culpabilidade do actual rei de España, habería que reescribir con toda urxencia a historia deste país.

Ata aquí, señor presidente do Congreso dos Deputados, os presuntos delitos cometidos polo actual rei de España, tanto no seu xa longo reinado como nos seus anos xuvenís de cabaleiro cadete na Academia Xeral Militar. Que este modesto historiador militar e coronel do Exército non está disposto a que queden ocultos entre as bambalinas da historia e sen a súa correspondente condena, sexa esta penal, moral ou histórica. Por iso lle reitero unha vez máis a solicitude de que todos estes feitos sexan estudados, investigados e analizados en profundidade, e canto antes, por unha Comisión parlamentaria (auxiliada polos correspondentes expertos), xa que sen dúbida debe ser ese foro parlamentario, como suprema expresión da soberanía popular, o que promova inicialmente as accións pertinentes, de tipo xudicial ou político, que permitan aclarar tan graves e importantes cuestións. Que afectan sarcasmo e unha burla ao pobo español que xa figure nos libros de historia deste país como máximo salvador da democracia e das liberdades dos seus cidadáns aquel que foi o primeiro en poñelas en perigo autorizando o golpe de Estado do que, segundo a anxelical teoría oficial, salvounos a todos. ao país en xeral e, sobre todo, á súa historia pois non deixa de ser un auténtico

Ante esta Comisión debería comparecer o propio rei Juan Carlos (xa se pediu a súa presenza ante o Tribunal Militar de Campamento no ano 1982 para que contestase ás acusacións de golpismo vertidas na súa contra por algúns acusados e testemuñas no golpe do 23-F) pois unha cousa é que a súa persoa sexa, a día de hoxe, constitucionalmente inviolable e non suxeita a responsabilidade e outra moi distinta o que non poida e deba comparecer ante os lexítimos representantes do pobo para dar a coñecer a súa versión sobre uns feitos gravísimos da recente historia de España nos que el exerceu o papel de protagonista absoluto.

E para rematar, señor presidente do Congreso dos Deputados, se tanto esa Cámara como os demais poderes do Estado optan, unha vez máis, por tomarse as miñas denuncias contra o rei Juan Carlos I a título de inventario, é dicir, coma se estivesen formuladas contra o historicamente preclaro e insigne Alfonso X o Sabio en lugar da menor gloria do, de xeito evidente, menos docto e exemplar personaxe que nestes momentos ocupa a Xefatura do Estado español a título de rei por desexo testicular do dictador Franco, este historiador militar (que lle recordo, por se o esqueceu, foi encarceado e separado abruptamente da súa carreira por un ministro de Defensa do seu partido, en 1990, por reivindicar, con coñecemento de causa, un Exército profesional para España; aspiración que conseguiu en 1996) verase obrigado moralmente a pedir amparo internacional na instancia xudicial ou mediática que estime oportuna e conveniente, incluído se fose preciso o Tribunal Penal Internacional. Porque non deixa de ser un contrasentido e un esperpento xurídico que a Audiencia Nacional española, a través do seu xuíz estrela Baltasar Garzón, dedíquese a perseguir xefes de Estado estranxeiros, presuntos xenocidas, terroristas e responsables de crimes de lesa humanidade, e non chame sequera a declarar ao máximo responsable dos asasinatos dos GAL (crimes de Estado que non prescriben nin deben contemplar no seu enxuizamento inviolabilidade algunha): o rei Juan Carlos I. Quen recibiu precisa e abundante información reservada do CESID no seu momento (a famosa Acta Fundacional e outros documentos) sobre a preparación e pronta posta en execución da chamada guerra sucia contra ETA. E non fixo nada por evitala.

E espero, señor presidente, que non tome estas as miñas últimas palabras como unha ameaza (xamais me permitiría semellante liberdade contra o máximo representante do poboo soberano e terceira autoridade do Estado) senón como unha respetuosa advertencia dun cidadán español que dedicou toda a súa vida á defensa deste país, que só recibiu a cambio represións e sinsabores e que, desde logo, como lle ensinaron fai xa moitos anos nunha Academia Militar, non vai a deixar a loita polos seus ideais e conviccións.

España non pode ter nin un minuto máis na Xefatura do Estado a un home de pésima catadura moral, homicida confeso (que non pagou aínda polo seu delito), presunto asasino e tamén, en grado de presunción polo momento, golpista, malversador de fondos públicos e terrorista de Estado.

Axúntolle, señor presidente do Congreso, copia do Informe remitido en setembro de 2005 e febreiro de 2007 ao seu predecesor no cargo.

Asino o presente escrito en Alcalá de Henares a 4 de abril de 2008”

(Texto de: http://www.mundurat.net/pintxogorria/index.php?option=com_content&task=view&id=2142&Itemid=4)