“Juan Carlos I, el último Borbón”

(Un libro que destapa as mentiras sobre este monarca)

Amadeo Martínez Inglés é un coronel do exército pouco común. Actualmente na reserva desenrola unha labor de escritor e historiador militar. A súa forma de ser fixo que diversos problemas coas autoridades ao longo da súa carreira, así pois segundo o ABC pasou unha temporada no cárcere por pedir a profesionalización do Exército, foi apartado do exercito perdendo a súa condición de militar de carreira, foi xulgado e logo absolto por participar o 15 de Marzo do 2003 nunha manifestación contra a guerra de Irak vestido co uniforme reglamentario de coronel.

Foi profesor de Hisotoria Militar e Estrateixia na Escola do Estado Maior. Como escritor é autor de varios libros como “España indefensa “(1989), “Mi lucha por un Ejército profesional “(1992), “La transición vigilada” (1994) ou “23-F El golpe que nunca existió “(2001).

Este señor, que xa era militar durante o réxime de Franco, non me tería por que caer simpático nun principio. Pero pese a que como persoa teña unhas ideas moi diferentes das miñas debo recoñecer a valia da súa obra escrita.

No seu último libro, “Juan Carlos I, el último Borbón” fai unha análise das mentiras da Moncloa e das falcatruadas dun rei divinizado polos medios de telecomunicación. Déixovos un texto do autor acerca do tema.

“Ao EXCMO SR. PRESIDENTE DO CONGRESO DOS DEPUTADOS DAS CORTES ESPAÑOLAS


Don Amadeo Martínez Inglés, coronel do Exército, escritor e historiador militar, diríxese a vosa ilustrísima e á Cámara que preside con arranxo ao que dispón o artigo 77.1 da Constitución española manifestándolle o seguinte:

Con data 23 de setembro de 2005, e con arranxo a canto dispón o artigo 77.1 da Constitución española, remitín ao presidente desa Cámara na anterior lexislatura, señor Marín, un exhaustivo Informe (40 páxinas) sobre os feitos acaecidos en España na tarde/noite do 23 de febreiro de 1981 (popularmente coñecidos como o intento involucionista do 23-F) no que, logo dunha longa investigación de máis de vinte anos, presentaba toda unha serie de indicios racionais que apuntaban a que o rei Juan Carlos I foi o máximo responsable do seu planificación, coordinación, preparación e execución. En consecuencia solicitáballe a creación dunha Comisión de Investigación, conforme ao que establece o artigo 76.1 da Carta Magna, que, a pesar do tempo transcorrido e cos máximos poderes, estudase, investigase e analizase tan odioso episodio da recente historia de España e depurara as responsabilidades (políticas e históricas, preferentemente) que puido ter o monarca español.

En xaneiro de 2006, catro meses despois do envío do Informe sobre o 23-F ao presidente do Congreso dos Deputados e visto que este non parecía disposto a acusar recibo do mesmo e, moito menos, a estudalo ou debatelo na Cámara que presidía (aínda que me consta que deu traslado do escrito aos diferentes grupos parlamentarios) decidín enviar o prodigo documento ao presidente do Senado, señor Vermello, ao do Goberno da nación, señor Rodríguez Zapatero, e a cada un dos presidentes das máis altas institucións do Estado: Consello Xeral do Poder Xudicial, Tribunal Supremo, Tribunal Constitucional, Consello do Estado etc, etc. Ningunha das autoridades ás que ía dirixido o, ao parecer, politicamente incorrecto escrito (a excepción do presidente do Senado, quen acusou recibo a través da Comisión de Peticións da Cámara) contestou ao mesmo.

Ao non obter ningunha resposta, tanto do presidente Marín como dos presidentes das máis altas institucións do Estado, ano e medio despois, con data 23 de febreiro de 2007, presentei no Congreso dos Deputados o mesmo Informe solicitando de novo a creación dunha Comisión que investigase o suposto golpe de Estado do 23-F; visto, ademais, o ocorrido nesa Cámara o día 23 de febreiro do ano anterior, data en que se cumpría o vixésimo quinto aniversario de tan desgraciado evento, ao rexeitar de plano algúns grupos parlamentarios a nota institucional que pretendía difundir o presidente e que, como viña sendo costume nos últimos anos, sinalaba ao rei Juan Carlos como supremo e único salvador da democracia e as liberdades do pobo español postas en perigo polo golpista Tejero.

Como consecuencia de todo o anterior e consciente de que o Congreso dos Deputados, co seu señor presidente á fronte, e o resto de autoridades ás que dirixira o documento nunca se ían a molestar en acusar recibo do mesmo (se as súas señorías non queren debater tan delicado asunto que o faga a opinión pública, primeiro nacional e despois internacional), decidín publicar todas as miñas investigacións sobre o rei Juan Carlos en forma de libro (Juan Carlos I, o último Borbón. Styria. Febreiro 2008), un extenso traballo sobre a vida do monarca español no que analizo, logo de moitos anos de estudo e dedicación, non só o xa comentado asunto do 23-F senón algunhas das numerosas e graves irregularidades políticas, militares, familiares, económicas que protagonizou primeiro na súa mocidade e despois ao longo dos seus trinta e dous anos de reinado. Moitas destas irregularidades son, obviamente, presuntos e graves delitos que non deben quedar escondidos, de ningunha dos xeitos, baixo a alfombra da historia. Como os que relaciono a continuación:

1º.- Un intento de Golpe de Estado, xa que a estas alturas está fóra de toda dubida que, no outono de 1980, deu o visto bo aos seus militares cortesáns (os xenerais Armada e Milans) para que planificaran, organizasen, coordinaran e executasen unha ilegal e inconstitucional manobra político-militar-institucional (o xa comentado 23-F), de acordo con determinadas forzas políticas do arco parlamentario, co fin de cambiar o Goberno lexítimo da nación española e frear con iso un golpe militar da extrema dereita castrense. Manobra que despois sería abandonada por el mesmo e os seus cómplices políticos ante a estrafalaria entrada do tenente coronel Tejero no Congreso dos Deputados, poñendo así en serio perigo de guerra civil a este país.

2º.- A posta en actividade, en 1983, dos batallóns da morte ou grupos de terroristas de Estado denominados GAL (Grupos Antiterroristas de Liberación) para facer desaparecer (matar ou secuestrar) membros de ETA, saltándose á lixeira todas as normas e leis do Estado de dereito e usando as mesmas tácticas e técnicas dos separatistas vascos. Grupos de asasinos a soldo do Estado español que, co coñecemento e a autorización do Xefe do Estado e comandante supremo das FAS españolas, o rei Juan Carlos, serían organizados e dirixidos polos servizos secretos militares (CESID) nutríndose de funcionarios militares e civís españois e mercenarios estranxeiros.

3º.- Enriquecerse dunha forma esaxerada e ilegal ata converter á súa familia nunha das máis grandes fortunas de Europa e o mundo, recibindo sospeitosas donacions e créditos persoais desde o exterior e realizando substanciosos negocios aproveitándose do seu omnímodo poder institucional e o seu inviolabilidade ante a lei. O que propiciou que en trinta anos a súa fortuna elevouse, segundo prestixiosas publicacións estranxeiras (en España o mutismo en todo o referente á familia real é absoluto), á importantísima suma de 1.790 millóns de euros (300.000 millóns de pesetas). Cifra esta nunca desmentida pola Zarzuela.

4º.- Exercer a corrupción continuada e xeneralizada, ao recibir e aceptar como rei e xefe do Estado agasallos e donacions multimillonarias de empresarios e particulares (iates, coches, petrodólares para apoiar a reconquista de Kuwait)

5º.- Desviar fondos reservados do Estado para pagar as súas aventuras de galan e os chantaxes dalgunha das súas numerosas amantes, como o que tivo que facer fronte a partir do ano 1994 trala súa longa relación amorosa de 15 anos de duración cunha bela vedette do espectáculo español. Que nos custou aos contribuíntes españois máis de 500 millóns de pesetas, pagados cos fondos reservados do CESID, Presidencia do Goberno e Ministerio do Interior.

6.- Un presunto asasinato (o simple homicidio xa foi aceptado no seu día por el mesmo e a súa familia) cometido nos seus anos mozos, xa que o 29 de marzo de 1956, con 18 anos de idade e sendo un distinguido cadete da Academia Xeral Militar de Zaragoza, con seis meses de instrución militar intensiva na súa haber e outros seis de instrución premilitar (experto polo tanto no uso e manexo de toda clase de armas portátiles do Exército español) matou, estando só con el e en moi estrañas circunstancias que nunca foron aclaradas, dun tiro na cabeza procedente da súa propia arma ao seu irmán Alfonso, de 14 anos, o preferido do seu pai, don Juan de Borbón. Quen, segundo moitos políticos da contorna deste, ía ser elixido polo conde de Barcelona para sucederlle nos seus dereitos dinásticos á coroa de España ante o proceder de Juan Carlos que xa nesas datas manifestaba unha irregular e canina obediencia a Franco con vistas a acceder ao trono saltándose ao seu propio pai.

En relación con este turbio asunto (que permaneceu cincuenta anos no máis absoluto dos segredos), o citado traballo de investigación desmonta unha tras outra todas as hipóteses tecidas no seu día pola propia familia de Juan Carlos e o ditador Franco para facer crer aos españois que todo foi un desgraciado accidente. Suposto accidente que nunca foi investigado nin pola xustiza portuguesa nin pola española, civil ou militar, sendo o homicida naquelas datas un profesional das Forzas Armadas españolas.

De todos estes presuntos delitos cometidos polo rei Juan Carlos I, que recolle o xa repetidas veces comentado traballo de investigación, preséntanse abundantes indicios de culpabilidade. Da maioría dos cales, por outra banda, tiveron constancia nos últimos anos as elites mellor informadas deste país (políticos, xornalistas, líderes sociais) pero sen atreverse a denuncialos e, moito menos, a perseguilos. O historiador militar que formula o presente escrito decidiu agora darlles publicidade en forma de libro para coñecemento de todos os españois. Libro que, por outra banda, pasados xa dous meses desde a súa publicación, non foi desmentido en ningún dos seus extremos nin pola propia Casa Real española nin por autoridade algunha. Ata o momento tamén, tanto o Congreso como os demais poderes do Estado calaron.

En vista diso, constituídas xa as novas Cortes Xerais saídas da vontade popular expresada o 9 de marzo pasado e comezado con iso unha nova lexislatura, diríxome a vosa ilustrísima como presidente do Congreso dos Deputados para, en virtude do que contempla o xa citado artigo 77.1 da Carta Magna española, esixir a creación da xa repetidas veces solicitada Comisión parlamentaria que proceda de inmediato a estudar e investigar as xa moi claras responsabilidades do monarca español nos feitos comentados con anterioridade e que resumo de novo:

1º.- A chamada durante anos intento involucionista do 23-F e que en realidade non foi tal senón unha chapuceira manobra borbónica de altos voos, á marxe da Constitución e das leis, para cambiar o Goberno lexítimo da nación en provecho da Coroa.

2º.- A creación e organización dos autoproclamados Grupos Antiterroristas de Liberación (GAL), compostos por determinados estamentos dos Corpos e Forzas de Seguridade do Estado e do Exército (dos que o monarca español tivo coñecemento antes de que empezasen a actuar a través de documentos reservados do CESID) e que cometeron, con métodos expeditivos criminais, polo menos vinte e oito asasinatos de Estado e un secuestro.

3º.- O sorprendente e rápido enriquecemento da súa familia (en trinta anos pasou da indixencia máis absoluta a dispoñer dunha das maiores fortunas de Europa, segundo informacións de toda solvencia que non foron desmentidas pola Zarzuela).

4º.- A aceptación continuada de agasallos e donacions por parte de particulares (iates, coches) que lóxicamente farían os interesados perseguindo algo a cambio.

5º.- Os pagos con fondos reservados de Presidencia do Goberno e dos ministerios de Defensa e Interior para enfrontar o chantaxe de determinada vedette do espectáculo español, que dispoñía de comprometedores vídeos sexuais co rei Juan Carlos.

6º.- A desgraciada morte do infante D. Alfonso de Borbón en “Vila Giralda” (residencia dos condes de Barcelona en Estoril) o 29 de marzo de 1956 e que ao fío das análises incluídas no traballo de referencia deixan bastante claro que o suposto accidente puido ser en realidade un fratricidio premeditado. Os meus estudos como militar e como experto en armas deixan moi poucas dúbidas respecto diso. Como tal feito nunca foi investigado pola xustiza (nin portuguesa nin española) esixo, como historiador e cidadán español, que se abra un proceso clarificador sobre o mesmo, exhumando se é preciso os restos do infante que repousan no Monasterio do Escorial e interesando do ministerio de Defensa a documentación que poida obrar sobre aquel homicidio nos arquivos da Academia Xeral Militar de Zaragoza, co fin de que expertos xudiciais e técnicos en balística e teoría do tiro poidan facer as súas avaliacións e aclarar definitivamente o misterio que encerra aquel oscuro suceso da historia de España. E deixando aberto o camiño para que os xuíces establezan as responsabilidades penais ás que aínda debe enfrontar Juan Carlos de Borbón, xa que naquela época non estaba cuberto constitucionalmente por ningún manto de inviolabilidade ou irresponsabilidade e só era un profesional do Exército español (cadete da Academia Xeral Militar de Zaragoza), suxeito polo tanto ás leis penais castrenses.

Responsabilidades que poderían ser de carácter penal pero, con toda seguridade, históricas e políticas pois se se demostrase a culpabilidade do actual rei de España, habería que reescribir con toda urxencia a historia deste país.

Ata aquí, señor presidente do Congreso dos Deputados, os presuntos delitos cometidos polo actual rei de España, tanto no seu xa longo reinado como nos seus anos xuvenís de cabaleiro cadete na Academia Xeral Militar. Que este modesto historiador militar e coronel do Exército non está disposto a que queden ocultos entre as bambalinas da historia e sen a súa correspondente condena, sexa esta penal, moral ou histórica. Por iso lle reitero unha vez máis a solicitude de que todos estes feitos sexan estudados, investigados e analizados en profundidade, e canto antes, por unha Comisión parlamentaria (auxiliada polos correspondentes expertos), xa que sen dúbida debe ser ese foro parlamentario, como suprema expresión da soberanía popular, o que promova inicialmente as accións pertinentes, de tipo xudicial ou político, que permitan aclarar tan graves e importantes cuestións. Que afectan sarcasmo e unha burla ao pobo español que xa figure nos libros de historia deste país como máximo salvador da democracia e das liberdades dos seus cidadáns aquel que foi o primeiro en poñelas en perigo autorizando o golpe de Estado do que, segundo a anxelical teoría oficial, salvounos a todos. ao país en xeral e, sobre todo, á súa historia pois non deixa de ser un auténtico

Ante esta Comisión debería comparecer o propio rei Juan Carlos (xa se pediu a súa presenza ante o Tribunal Militar de Campamento no ano 1982 para que contestase ás acusacións de golpismo vertidas na súa contra por algúns acusados e testemuñas no golpe do 23-F) pois unha cousa é que a súa persoa sexa, a día de hoxe, constitucionalmente inviolable e non suxeita a responsabilidade e outra moi distinta o que non poida e deba comparecer ante os lexítimos representantes do pobo para dar a coñecer a súa versión sobre uns feitos gravísimos da recente historia de España nos que el exerceu o papel de protagonista absoluto.

E para rematar, señor presidente do Congreso dos Deputados, se tanto esa Cámara como os demais poderes do Estado optan, unha vez máis, por tomarse as miñas denuncias contra o rei Juan Carlos I a título de inventario, é dicir, coma se estivesen formuladas contra o historicamente preclaro e insigne Alfonso X o Sabio en lugar da menor gloria do, de xeito evidente, menos docto e exemplar personaxe que nestes momentos ocupa a Xefatura do Estado español a título de rei por desexo testicular do dictador Franco, este historiador militar (que lle recordo, por se o esqueceu, foi encarceado e separado abruptamente da súa carreira por un ministro de Defensa do seu partido, en 1990, por reivindicar, con coñecemento de causa, un Exército profesional para España; aspiración que conseguiu en 1996) verase obrigado moralmente a pedir amparo internacional na instancia xudicial ou mediática que estime oportuna e conveniente, incluído se fose preciso o Tribunal Penal Internacional. Porque non deixa de ser un contrasentido e un esperpento xurídico que a Audiencia Nacional española, a través do seu xuíz estrela Baltasar Garzón, dedíquese a perseguir xefes de Estado estranxeiros, presuntos xenocidas, terroristas e responsables de crimes de lesa humanidade, e non chame sequera a declarar ao máximo responsable dos asasinatos dos GAL (crimes de Estado que non prescriben nin deben contemplar no seu enxuizamento inviolabilidade algunha): o rei Juan Carlos I. Quen recibiu precisa e abundante información reservada do CESID no seu momento (a famosa Acta Fundacional e outros documentos) sobre a preparación e pronta posta en execución da chamada guerra sucia contra ETA. E non fixo nada por evitala.

E espero, señor presidente, que non tome estas as miñas últimas palabras como unha ameaza (xamais me permitiría semellante liberdade contra o máximo representante do poboo soberano e terceira autoridade do Estado) senón como unha respetuosa advertencia dun cidadán español que dedicou toda a súa vida á defensa deste país, que só recibiu a cambio represións e sinsabores e que, desde logo, como lle ensinaron fai xa moitos anos nunha Academia Militar, non vai a deixar a loita polos seus ideais e conviccións.

España non pode ter nin un minuto máis na Xefatura do Estado a un home de pésima catadura moral, homicida confeso (que non pagou aínda polo seu delito), presunto asasino e tamén, en grado de presunción polo momento, golpista, malversador de fondos públicos e terrorista de Estado.

Axúntolle, señor presidente do Congreso, copia do Informe remitido en setembro de 2005 e febreiro de 2007 ao seu predecesor no cargo.

Asino o presente escrito en Alcalá de Henares a 4 de abril de 2008”

(Texto de: http://www.mundurat.net/pintxogorria/index.php?option=com_content&task=view&id=2142&Itemid=4)